"Fine feathers make fine birds", and handsome gowns make handsome women. Hence it is when Isabelle appears on the scene clad in a gown that is a masterpiece of the dressmaker's art she easily fascinates the male contingent, among whom is Enrico, the sweetheart of Veronica, a street singer. Enrico is so enraptured at the sight of Isabelle in her resplendent attire that he becomes her abject slave, casting aside the poor, peasant-clad little Italian street singer, who has loved him devotedly. Crushed almost beyond endurance the poor girl stands sobbing at the entrance of the park where the inconsistent lever left her. Her tears attract the attention of a wealthy young couple who happen to pass. In answer to their queries she tells them how contemptibly her sweetheart acted, and all because of the fascinating influence of a gown.

'Fijne veren maken mooie vogels', en mooie japonnen zorgen voor knappe vrouwen. Wanneer Isabelle ten tonele verschijnt, gekleed in een jurk die een meesterwerk is van de kunst van de naaister, fascineert ze dan ook gemakkelijk het mannelijke contingent, onder wie Enrico, de lieveling van Veronica, een straatzangeres. Enrico is zo in vervoering bij het zien van Isabelle in haar schitterende kledij dat hij haar verachtelijke slaaf wordt, en de arme, in boeren geklede Italiaanse straatzangeres, die zielsveel van hem heeft gehouden, terzijde schuift. Bijna ondraaglijk verpletterd staat het arme meisje snikkend bij de ingang van het park waar de hij haar verliet. Haar tranen trekken de aandacht van een rijk jong stel dat toevallig langskomt. In antwoord op hun vragen vertelt ze hoe verachtelijk haar geliefde zich gedroeg, en dat allemaal vanwege de fascinerende invloed van een jurk.